صنعت صدا با توجه به بخش های مهم و بسیار زیادی که دارد مسیر بسیار پر فراز و نشیبی هم طی کرده است. قطعا پرداختن به همه بخش های این صنعت موضوعی بسیار گسترده است. اما ما در این پست سعی کرده ایم که بطور بسیار کوتاهی به بخش هایی از این صنعت بپردازیم و امیدواریم که این پست برای علاقه مندان به این صنعت مفید باشد.
همه کسانی که در زمینه صدا بطور حرفه ای مشغول به فعاالیت هستند معتقدند که صدا جذابیت های بسیار منحصر بفردی دارد و به نوعی هر کسی را می تواند شیفته خو نماید.
در حال حاضر بیش از یک قرن است که پردازش سیگنال صدا بخش مهمی از سیستم های مخابراتی و تجهیزات ضبط و پخش صدا بوده است. علاوه بر این، مسائل مربوط به پهنای باند مرتبط با ضبط، انتقال و ذخیره سازی صدا، مهندسان صدا را از همان مراحل اولیه در این زمینه مشغول کرده است.
مجموعه ای از پیشرفت های مهم فن آوری در زمینه صنعت صدا راه را از گرامافون های اولیه به ضبط نوار مغناطیسی و دیسک فشرده (CD) و دستگاه های ذخیره سازی فوق العاده هموار کرد. در ادامه مروری خواهیم داشت بر تاریخچه کدینگ صدا در قرن بیستم و برخی از رویدادها و نقاط عطف اصلی را که تاریخچه ضبط و ذخیره سازی صدا را مشخص می کند، به تصویر می کشیم.
نمونه‌های اولیه گرامافون‌ها در حدود سال ۱۸۷۷ ظاهر شدند و اولین تلاش برای بازاریابی گرامافون‌های مبتنی بر سیلندر توسط شرکت گرامافون کلمبیا در سال ۱۸۸۹ انجام شد. پنج سال بعد، مارکونی اولین انتقال رادیویی را نشان داد که آغاز پخش صوتی بود.
“تلگرافون”، یک ضبط کننده مغناطیسی برای صدا که از سیم ثابت استفاده می کرد، در اواخر قرن نوزدهم در دانمارک به ثبت رسید.
برای شروع تاریخچه کدینگ صدا در قرن بیستم بهتر است از شرکت ماشین سخنگو ویکتور شروع کنیم که با سگ کوچک نیپر به عنوان علامت تجاری خود، در سال ۱۹۰۱ شروع بکار کرد.
Victor Talking Machine یک شرکت آمریکایی ضبط و تولید کننده گرامافون بود که در سال ۱۹۰۱ تأسیس شد. ویکتور تا سال ۱۹۲۹ یک شرکت مستقل بود تا اینکه توسط شرکت رادیویی آمریکا (RCA) خریداری شد و به بخش RCA Victor شرکت رادیویی آمریکا تبدیل شد.
تا اواخر سال ۱۹۶۸ که به RCA Records تغییر نام داد. ویکتور که در کامدن، نیوجرسی تأسیس شد، بزرگترین و معتبرترین شرکت در نوع خود در جهان بود که بیشتر به دلیل استفاده از علامت تجاری نمادین “His Master’s Voice”، طراحی، تولید و بازاریابی خط محبوب “Victrola” شناخته شد.
Odeon and His Masters Voice (HMV) موسیقی های ضبط شده را در اوایل ۱۹۰۰ تولید و به بازار عرضه کرد. گرامافون کابینت با بوق به نام “Victrola” تقریباً در همان زمان ظاهر شد. پخش کننده های دیسک الماس در سال ۱۹۱۳ به بازار عرضه شد و به دنبال آن تلاش هایی برای تولید صدا روی فیلم برای فیلم های سینمایی انجام شد.
نقاط عطف دیگر شامل اولین انتقال تجاری در پیتسبورگ و ظهور تقویت کننده های عمومی است. مواد ضبط شده الکتریکی در دهه ۱۹۲۰ ظاهر شد و اولین صدا روی فیلم در اواسط دهه ۱۹۲۰ توسط برادران وارنر نمایش داده شد. کاربردهای سینمایی در دهه ۱۹۳۰ پیشرفت‌هایی را در فناوری‌های بلندگو ترویج کردند که منجر به توسعه مفاهیم شبکه ووفر، توییتر و متقاطع شد.
به شما پیشنهاد می کنیم دوره آموزش نرم افزار اودئون ODEON را دیدن نمایید.
جوک باکس برای موسیقی نیز در دهه ۱۹۳۰ ظاهر شد. ضبط نوار مغناطیسی در آلمان در دهه ۱۹۳۰ توسط BASF و AEG نشان داده شد نمایش صدای استریو با کیفیت بالا (Hi-Fi) در اواخر دهه ۱۹۴۰ باعث توسعه تقویت کننده ها، بلندگوها و ضبط صوت های حلقه به حلقه برای مصارف خانگی در دهه ۱۹۵۰ هم در اروپا و هم در اروپا شد.
ایالات متحده آمریکا. در همین حال، کلمبیا صفحه وینیل ۳۳ دور در دقیقه (LP) را تولید کرد، در حالی که رقیبش RCA Victor فرمت فشرده ۴۵ دور در دقیقه را تولید کرد که فروش آن با ظهور موسیقی راک اند رول افزایش یافت. پیشرفت‌های فناوری در اواسط دهه ۱۹۵۰ منجر به ظهور رادیوهای فشرده مبتنی بر ترانزیستور و بلافاصله پس از آن پخش‌کننده‌های نوار کوچک شد.
در سال ۱۹۶۳، فیلیپس فرمت نوار کاست فشرده را با پخش‌کننده‌های قابل حمل سری EL3300 (که در ایالات متحده با نام Norelco به بازار عرضه می‌شود) معرفی کرد که با لوازم جانبی برای مصارف خانگی، قابل حمل و ماشین به موفقیتی فوری تبدیل شد.
هشت نوار کاست آهنگ در اواخر دهه ۱۹۶۰ عمدتاً برای استفاده از اتومبیل رایج شدند. سیستم Dolby برای کاهش نویز کاست فشرده نیز نقطه عطفی در زمینه پردازش سیگنال صوتی بود. در همین حال، پخش FM که قبلاً اختراع شده بود، در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ با انتقال استریو آغاز شد.
فن‌آوری‌های هد نوار مارپیچی که در دهه ۱۹۶۰ در ژاپن اختراع شدند، قابلیت‌های ضبط پهنای باند بالا را فراهم کردند که ضبط‌کننده‌های نوار ویدئویی را برای استفاده خانگی در دهه ۱۹۷۰ فعال کردند (به عنوان مثال، فرمت‌های VHS و بتا). این فناوری همچنین در دهه ۱۹۸۰ برای ضبط استریو PCM صوتی مورد استفاده قرار گرفت.
فناوری دیسک فشرده لیزری در سال ۱۹۸۲ معرفی شد و در اواخر دهه ۱۹۸۰ به فرمت ترجیحی برای ضبط استریو Hi-Fi تبدیل شد. دستگاه‌های کاست فشرده آنالوگ، ضبط‌کننده‌های حلقه به حلقه‌ای با کیفیت بالا، صفحه‌های گردان گران قیمت و تقریباً تمام دستگاه‌های ضبط آنالوگ در اواخر دهه ۱۹۸۰ شروع به محو شدن کردند.
راه اندازی فرمت صوتی دیجیتال CD در مقدمه xvii در دهه ۱۹۸۰ مصادف با ظهور رایانه های شخصی بود و همه جنبه های ضبط و توزیع موسیقی را به خود اختصاص داد. پخش سی دی به زودی بر صنعت برودکست، اتومبیل، استریو خانگی و وینیل آنالوگ تسلط یافت.
فرمت‌های کاست فشرده به یادگاری از دوران قدیمی تبدیل شدند و در نهایت از فروشگاه‌های موسیقی ناپدید شدند. سیستم‌های نوار صوتی دیجیتال (DAT) که با فناوری سر نوار مارپیچ فعال می‌شوند نیز در دهه ۱۹۸۰ معرفی شدند، اما به دلیل قوانین سخت‌گیرانه حق چاپ و مالیات‌های بسیار زیاد، از نظر تجاری ناموفق بودند.
پیشرفت‌های موازی در فرمت‌های ویدئویی دیجیتال برای فناوری‌های دیسک لیزری شامل کار در سیستم‌های فشرده‌سازی صدا بود. مقالات تحقیقاتی فشرده‌سازی صدا عمدتاً در دهه ۱۹۸۰ در کنفرانس‌های IEEE ICASSP و انجمن مهندسی صدا توسط نویسندگان چندین آزمایشگاه تحقیق و توسعه از جمله دانشگاه ارلانگن-نورنبورگ و Fraunhofer IIS، AT&T Bell Laboratories و Dolby Laboratories ظاهر شدند.
تحقیقات فشرده سازی صدا یا کدگذاری صوتی، هنر نمایش یک سیگنال صوتی با کمترین تعداد بیت های اطلاعاتی در حالی که وفاداری آن حفظ می شود، در اواخر دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ جهش های کوانتومی را پشت سر گذاشت.
اگرچه در ابتدا بیشتر الگوریتم‌های فشرده‌سازی صدا به عنوان بخشی از استانداردهای فشرده‌سازی ویدیوی حرکتی دیجیتال، به عنوان مثال، سری MPEG توسعه داده شدند، اما این الگوریتم‌ها در نهایت به عنوان فناوری‌های مستقل برای ضبط و پخش صدا مهم شدند.
پیشرفت در فن‌آوری‌های VLSI، روان‌آکوستیک و نمایش سیگنال‌های فرکانس زمانی کارآمد، مجموعه‌ای از الگوریتم‌های فشرده‌سازی بلادرنگ مقیاس‌پذیر را برای استفاده در برنامه‌های صوتی و سینمایی ممکن کرد.
در دهه ۱۹۹۰، ما شاهد ظهور اولین محصولاتی بودیم که از فرمت های صوتی فشرده مانند MiniDisc (MD) و کاست فشرده دیجیتال (DCC) استفاده می کردند. قابلیت پخش صدا و ویدئو رایانه شخصی و گسترش محتوای چندرسانه ای از طریق اینترنت تأثیر عمیقی بر فناوری های فشرده سازی صدا داشت.
به شما پیشنهاد می کنیم دوره آموزش نرم افزار اودئون ODEON را دیدن نمایید.
MPEG-1 که در واقع پروژه فشرده ساز معروف mp3 به حساب می آید به منظور افزایش تجربه شنیداری سینما و سینمای خانگی و ارائه واقع گرایی بیشتر از همیشه، طراحان کدک های صوتی تکنیک های پیچیده کدگذاری صوتی چند کاناله را دنباله رو خود کرد.
دهه نود دهه بسیار مهمی برای صنعت صدا بوده است و به نوعی دهه نتیجه گیری از سالها زحمت در زمینه فشرده سازی صدا بوده است. کمپانی فرانهوفر در این دهه توانست قلب تپنده کدک های فشرده سازی کنونی یعنی AAC را طراحی نماید.
گروه استانداردسازی MPEG در این دهه توانست در اواسط دهه ۱۹۹۰، استانداردهایی برای رمزگذاری ۵.۱ کانال صوتی جداگانه در MPEG-2 BC و بعداً MPEG-2 AAC منتشر کند.
در همین دهه الگوریتم‌های چند کانالی اختصاصی نیز توسط آزمایشگاه‌های Dolby (AC-3)، سیستم تئاتر دیجیتال (DTS)، Lucent (EPAC)، سونی (SDDS) و مایکروسافت (WMA) توسعه و تجاری شدند. و راه را برای صدای چند کاناله Multichannel هموار سازند.
Dolby Labs، DTS، Lexicon و سایر شرکت‌ها نیز الگوریتم‌های upmix کانال ۲:N را معرفی کردند که قادر به ترکیب نمایش فراگیر چند کاناله از محتوای استریو معمولی (مانند Dolby ProLogic II، DTS Neo6) بودند.
شتاب و استانداردها و قالب های جدید در اوایل دهه ۲۰۰۰ ظاهر شد. به طور خاص، کدگذاری بدون اتلاف چند کاناله مانند DVD-Audio (DVD-A) و Super-Audio-CD (SACD) ظاهر شد.
صنعت صدا در قرن بیستم مسیر بسیار پر فراز و نشیبی را طی نموده است و از گرامافون ها خود را به صدا دیجیتال و فرمت های فشرده سازی پیشرفته ای همچون AAC برساند و این میزان تغییر در زمانی به اندازه یک قرن از حیاط بشری بطول انجامیده است.
در این مطلب سعی شد بطور خلاصه مروری کنیم بر تاریخچه کدینگ صدا در قرن بیستم که البته امیداوریم بتوانیم این مطلب را در آینده تکمیل تر نموده و جزئیات بیشتری را در زمینه میکروفن ها و بلندگو ها و سایر تجهیزات این صنعت را به این مطلب اضافه نموده و آن را در اختیار علاقه مندان به این صنعت قرار دهیم.
